Dienstplichtig soldaat
Voor zijn nummer vertrok mijn vader op 16 september 1949 vanuit Rotterdam met de ss Waterman naar Indonesië. Na twee politionele acties en veel overleg waren inmiddels beslissingen genomen waardoor Nederlands Indië nu echt een onafhankelijk Indonesië werd.
Hij werd ingedeeld in het 436e Bataljon der Infanterie. In de periode van oktober 1949 en maart 1951 was het bataljon verantwoordelijk voor het overdragen van Nederlandse kampementen aan de Indonesische autoriteiten. Eerst in de regio Tapanuli in Noord-Sumatra en later rond Bandun in West-Java. Formeel was er een staakt-het-vuren van kracht, maar rustig was het allerminst.
Mijn vader was geen prater.
Mijn vader was een verteller, een van ultrakorte verhalen. Met een schalkse lach vertelde hij graag dat wij nog veel meer broers en zussen hadden…. in Indonesië. Zijn Gordel van Smaragd is hij nooit vergeten, hij vertelde over de baboes, over de sawa’s, de vulkaan Tangkuban Perahu, over zijn tempo doeloe.
Hij is altijd blijven dromen om nog een keer terug te gaan. Als ie met pensioen was. Maar mijn moeder kreeg MS en hij heeft jaren niet alleen zijn reis naar Indonesië maar eigenlijk zijn hele eigen leven in de wacht gezet. Dag en nacht heeft hij voor haar gezorgd.
De droom bleef en hij spaarde met kwartjes en guldens zijn reis bij elkaar. Mijn moeder overleed in 2001 en zijn droom leefde op. Hij had nog nooit gevlogen en hij wilde dat eerst maar eens proberen. Hij moest een paspoort aanvragen. Buiten zijn militaire had hij nooit een paspoort gehad. Maar ….. zelfs tot de echte voorbereidingen is het niet gekomen. Enkele maanden na het overlijden van mijn moeder werd bij hem kanker geconstateerd. Hij stierf 14 maanden na haar overlijden. Op zijn sterfbed zei hij, met zijn immer onderkoelde humor; ”Nu moet ik m’n geld alsnog aan die verrekte kinderen geven”
Zo nu en dan kijk ik naar zijn fotoboek: “Mijn Diensttijd in Indië”. Met zijn foto’s wil ik hier en in Indonesië op zoek naar zijn tempo doeloe. Zie ik in die foto’s van toen waar hij later naar verlangde? Was zijn verlangen romantisch; een terugkeer naar de jongeman van toen, naar overweldigende natuur, naar de zorgeloosheid van zijn jeugd?
Zijn verlangen leek alleen maar toe te nemen, was het de strohalm in zijn voor hem vanzelfsprekende zorg voor mijn moeder? Nodig om ook zijn verdriet en incidentele boosheid een plaats te geven?
Zou hij uiteindelijk echt zijn gegaan?
Ik probeer de antwoorden te vinden door aan de hand van de foto’s naar Noord-Sumatra en West-Java te gaan. Door de plekken van de foto’s te zoeken. Wat zou ons Pap dan hebben gezien? Zou de reis hem hebben gegeven waar hij naar zocht?
Die zoektocht wil ik vastleggen. Door archiefonderzoek en interviews hier en in Indonesië, in blogs en vlogs. Uiteindelijk wil ik in een boek mijn reis vastleggen, met een portret van mijn vader, de man die hij was en werd.
Op deze website doe ik verslag van mijn plan “Dichter bij mijn vader”.
Als dienstplichtig soldaat vertrok mijn vader naar Nederlands Indië. Een indrukwekkende reis voor een fabrieksarbeider uit Helmond. Hij had altijd nog een keer naar Indonesië willen gaan. Het was hem niet gegund.
Ik kijk wel eens in zijn foto-album: “Mijn dienstijd in Indië”. Daar zie ik zijn foto’s; natuurschoon en kameraadschap. Maar was dat alles? Bij andere bronnen lees ik dat er ook sprake was van geweldsincidenten en van spannende patrouilles.
Ik probeer er achter te komen waarom die reis toen zo’n indruk op hem maakte en voor de rest van zijn leven zo belangrijk bleef. Ik wil antwoorden zoeken op vragen door het onderzoeken van archieven, door interviews en door een reis naar Noord Sumatra en West Java, in de voetsporen van mijn vader. Ik wil die speurtocht vastleggen op blogs, vlogs, podcast en afsluiten met een boek.
Voor het realiseren van dit plan kan ik wel wat financiële steun gebruiken.
Wil je doneren klik dan hier.
Je kunt je donatie storten op NL10BUNQ2038407355 onder vermelding van Dichter bij mijn vader.
Doneren kan anoniem. Maar als je je e-mailadres vermeldt dan kan ik je extra informatie sturen.