Ruim anderhalf jaar weg… dan neem je wel wat cadeautjes mee naar huis.
Voor mijn moeder een clutch, een tasje van, in dit geval, slangeleer.
Mies heeft mij toegestaan om ruim 4 weken alleen op reis te gaan als ik wel met een heel mooi cadeau terugkom. Zo’n tas kan ik voor Mies, als zij dat al zou willen, niet meebrengen. Want het mag niet; je mag geen producten van exotische dieren meer naar huis meenemen.
Mijn moeder was geen vrouw voor andere dan boodschaptassen. Haar clutch werd niet gebruikt voor lippenstift, mijn moeder was geen vrouw voor gekleurde lippen
Geen lederen handschoenen, mijn moeder was handschoentiepje.
Geen zijden zakdoekje, mijn moeder was er de vrouw niet voor.
Helemaal geen opsmuk? Mijn moeder had wel Onjeklonje, een geurtje. Het heeft jaren geduurd voor ik wist dat dat Eau de Cologne was, Kolnisches Wasser 4711.
De clutch werd gebruikt voor het opbergen van de allerbelangrijkste documenten zoals het trouwboekje en verzekeringsbewijzen.
Voor zijn moeder, mijn oma, een set met kleine zilveren lepeltjes en vorkjes. Op een houten plankje, waarop een pauw is afgebeeld, hangen 6 lepeltjes en 6 vorkjes. De handvatten zijn figuren uit het Indonesiche schimmenspel Wajang.
Nog een cadeau: een zilveren sigarettendoosje. In dit geval voor een broer van mijn moeder.
Op het doosje de eilanden van de Gordel van Smaragd (een andere naam voor de archipel van de Indonesische eilanden).
Leave a Reply