De weg naar Puntjak

Een plek dat ik zeker wil bezoeken. Dan betekent dan zo vader, zo zoon, zo kleinzoon.
Het is een opvallend geografisch verschijnsel, het Toba-meer. Het is een meer, een groot meer. Maar in dat meer ligt een eiland, een groot eiland; Pulau Samosir. Als je op de kaart kijkt of zelfs op de satelliet wekt het toch de indruk dat het net geen eiland is, maar een schiereiland. Schijn bedriegt. Het verhaal s dat het een schiereiland was. Tot 1907 was er van een landengte en daarmee was het een schiereiland. De landengte werd geslecht om de mogelijkheden voor scheepvaart te bevorderen. Het werd daarmee een eiland, een gemaakt eiland. Met een brug werden vervolgens de twee stukken land weer per weg bereikbaar.

De kaart van het Toba-meer

Het Toba-meer is een toeristisch centrum, mensen verblijven er graag. Ook in de koloniale tijd werd de regio al bezocht vanwege de rust en de schoonheid. Zo had Deli Maatschappij, die op Noord-Sumatra vele ondernemingen exploiteerde, een bungalow op het schiereiland bij Parapat. Die fungeerde als passanggrahan (doorreisverblijf) voor leidinggevenden van het bedrijf.

Eind 1948 tot maart 1949, tijdens de Tweede politionele actie verbleven Soekarno en ander verzetsstrijders in deze villa. Verre van vrijwillig. Zij waren in Jogjakarta gevangen genomen, werden naar Noord-Sumatra gevlogen in deze villa geïnterneerd. Er werd in de villa ook volop onderhandeld. Het werd steeds duidelijker dat de onafhankelijkheid niet tegen te houden was.
In mei 1949 ging Nederland overstag. De Van Roijen-Roem-verklaring was een op 7 mei 1949 gesloten overeenkomst tussen de onderhandelaars Jan Herman van Roijen en Mohammed Roem over het beëindigen van de vijandelijkheden in aanloop van de Rondetafelconferentie in Den Haag later in 1949 waarin Nederland de onafhankelijkheid van Indonesië zou erkennen.

Mijn vader verbleef in de regio in het najaar van 1949. Op dat moment was er vanaf 10 augustus al sprake van een staakt-het-vuren. Het was verre van rustig, volop schermutselingen, maar van oorlogshandelingen was geen sprake meer.

In het album van mijn vader een aantal fraaie foto’s.
               

Mijn zoon en mijn dochter aan het Toba-meer

Mijn zoon schrijft op 28 november 2012 in zijn dagboek het volgende:
“Op een of andere manier is opa de afgelopen dagen veel in mijn gedachten. Ik zou hem graag beter hebben leren kennen. Maar het voelt goed om hier te zijn, wetende dat ook hij hier heeft kunnen genieten.”

Mijn dochter was in 2017 aan het Toba-meer.

Voor mij volop redenen om ook naar het Toba-meer te gaan.

Posted on 21 december 2019

0

Als ik afga op de schaarse verhalen van mijn vader dan moet de Tangkuban parahu een enorme indruk gemaakt hebben. En dat straalde af naar mij. Zijn beschrijvingen van de berg, van de omgeving, van de geur zijn op mijn blikveld geprint. Vooral indrukwekkend vond ik de naam en het feit dat mijn vader die probleemloos uitsprak.
Een van de belangrijkste onderdelen van mijn speurtocht is het bezoeken van de plekken waat mijn vader is geweest en die zo’n indruk op hem hebben gemaakt. En om te kijken aar wat hij dan had gezien. Bij een vulkaan zullen de veranderingen niet groot zijn. De eerste foto is er een uit het fotoalbum van mijn vader. De tweede is een recente foto.

Deze, ook nu nog volop actieve, vulkaan, zo’n 30 kilometer ten noorden van Bandung, kent zijn top op 2084 meter. De laatste grote uitbarsting was in 2015.

De vulkaan, in de buurt van Bandung, is een attractie. Daar zijn 2 redenen voor. Het is een vulkaan die tot aan de top eenvoudig te bereiken is met de auto. Ook belangrijk is de hoogte waardoor het er veel koeler en daarmee aangenamer vertoeven is. En dat verandert eigenlijk ook niet.

Wat verandert is het aantal toeristen. De eerste foto’s  is er weer aan van mijn vader en een uit de oude door van een ander.

Recente foto’s geven een heel ander beeld.

Posted on 9 december 2019

2

Zag hij geen hoge bomen staan.
Hij woonde met zijn ouders en 5 broers in de Hindestraat 64 in Helmond. Een arbeiderswijk uit de jaren 30, huurwoningen voor de medewerkers in de textielfabrieken. De woningen telden circa 75m², met 3 slaapkamers. Naar huidige normen een kleine woning voor 8 mensen. Waar er 8 wonen, kunnen er ook 10 wonen. Na hun huwelijk woonden mijn ouders in; heel gebruikelijk destijds. Zij hadden er boven een woon/slaapkamer en een klein keukentje. Mijn moeder was zwanger, thuis bevallen was niet verantwoord en ze is, onder hevige pijnen, op een brancard via de smalle trap naar beneden gebracht. Ik ben geboren in het ziekenhuis. Mijn eerste maanden verbleef ik in de Hindestraat. Mijn oma is er altijd blijven wonen. Vervolgens vetrokken we, in 1958 met mijn moeder inmiddels en naar goed katholiek gebruik, opnieuw zwanger, naar een huis in de Pastoor van Leeuwenstraat, een paar honderd meter verder.

Geen tuinpad met hoge bomen, geen voortuintje. De grote achtertuin had een smal tuinpaadje. Hoe smaller, hoe meer ruimte er was om groenten te verbouwen. Een belangrijk deel van de maaltijd kwam uit “den hof”. In een krappe kooi altijd wat Flappies, deze konijnen werden niet alleen met Kerst gegeten. Konijnen waren een erg efficiënte bron voor vlees en eiwitten; ze eten zelf zo’n beetje alles, groeien snel en weten zich snel voor te planten.

Zijn terugkeer in Nederland, ruim anderhalf jaar na zijn vertrek in september 1949, was op 29 april 1951. Terug naar zijn ouders, in de Hindestraat. Met in de voordeur, Drika, mijn oma en Frits, mijn opa. Volop versierd en met een “Welkom thuis”. Twee jaar later overleed zijn vader en bleef Drika over met 6 jongens; mijn vader Henk en zijn broers Theo, Jan, Jo, Cor en Willy.

Posted on 25 november 2019

0